ΕΣΩΤΕΡΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ

Ξέρουμε καλά ότι αν δεν διαλύσουμε το ΕΓΩ, θα μπούμε στην καθοδική εξέλιξη μέσα στα έγκατα της φύσης που είναι η απώλεια ή ο Δεύτερος θάνατος, διότι τα διάφορα Εγώ είναι οι αιτίες της αμαρτίας στον καθένα από εμάς.

Έτσι όταν κάποιος ξεκινά την σοβαρή δουλειά πάνω στην εσωτερική του φύση, τρομάζει από το μέγεθος του ψυχολογικού φορτίου που κουβαλάει μέσα του και που πρέπει να αντιμετωπίσει.

Αν δεν καταπολεμήσει εγκαίρως αυτή την αντίδραση, γρήγορα θα απομακρυνθεί από αυτή τη Δουλειά με τον εαυτό του για τον ένα ή άλλο οποιονδήποτε λόγο.

Να θυμάστε πάντα ότι ο νους είναι αυτός που βάζει αυτά τα εμπόδια.

Είναι το σκοτεινό και πολυπρόσωπο ΕΓΩ το οποίο δεν θέλει να πεθάνει με κανένα τρόπο.

Το ΕΓΩ μισεί τη Δουλειά με τον εαυτό μας και για να συνεχίσει να υπάρχει, χρησιμοποιεί τις πιο όμορφες στιγμές της ζωής και τις παρουσιάζει μέσα σε ένα επίπλαστο γοητευτικό φως και έτσι αυτο-εξαπατημένοι, απομακρυνόμαστε από τη Δουλειά με τον εαυτό μας.

Τότε συνεχίζουμε ασχολούμενοι με θεωρίες κάθε είδους, με ωραία γνωμικά, φλογερά και ρητορικά κηρύγματα, με διάφορες φιλοσοφίες και επιστήμες, γοητευμένοι πλήρως με τον εσωτερισμό και την πνευματική αναζήτηση, ξεχνώντας όμως αξιοθρήνητα τη Δουλειά με τον εαυτό μας και αυτό που επειγόντως πρέπει να πραγματοποιήσουμε μέσα μας για να απελευθερωνόμαστε.

“...κανείς δεν θέλει να δουλεύει, αλλά φέρνουν τα πάντα στο νου, και από το νου βγαίνουν οι θεωρίες, που είναι το ίδιο το εγώ που τις βγάζει” (Α.Δ. Ραβολού)

“Το Αρνητικό Εγώ επικαλείται τις προσωπικές μας εμπειρίες, τις αναμνήσεις μας, τους καλύτερους πόθους μας, την ειλικρίνειά μας και, μέσα από μια αυστηρή επιλογή όλων αυτών, παρουσιάζει κάτι σε ένα ψεύτικο φως που γοητεύει και έρχεται η αποτυχία...”

“Ωστόσο, όταν κάποιος ανακαλύπτει το Εγώ σε δράση, όταν έχει μάθει να ζει σε κατάσταση επαγρύπνησης, τέτοια εξαπάτηση καθίσταται αδύνατη.” (Α.Δ. Σαμαέλ Αούν Βεόρ)

Ο Αξιοσέβαστος Δάσκαλος Ραβολού, διαβλέποντας τον κίνδυνο της μεγάλης καταστροφής που έρχεται σύντομα, γράφει στο βιβλίο του “Ερκόλουμπους ή Κόκκινος Πλανήτης”:

“Αγαπητέ αναγνώστη: Μιλάω πολύ ξεκάθαρα για να με καταλάβετε, ότι είναι αναγκαίο να ριχτείτε σοβαρά στη δουλειά, γιατί αυτός που δουλεύει διαφεύγει τον κίνδυνο. Αυτό δεν είναι για να διαμορφώσετε θεωρίες, ούτε συζητήσεις, αλλά να πειραματιστείτε την αληθινή διδασκαλία που σας δίνω σε αυτό το βιβλίο, αφού δεν μας μένει κάτι άλλο για να προσφύγουμε.”

“Δεν είμαι κάποιος που βάζει φόβους, είμαι ένα ανθρώπινο ον που προειδοποιεί γι' αυτό που έρχεται και γι' αυτό που θα συμβεί. Αυτό που σας λέω είναι πολύ σοβαρό και αυτός που φοβάται τον Θεό στρώνεται στη δουλειά ενάντια στα ελαττώματά του, που είναι αυτά που μας απομονώνουν από τον Πατέρα.”

Υπάρχουν αυτοί που θα πουν ότι η πίστη στον Χριστό σώζει. Αυτό είναι αλήθεια, όμως χωρίς θάνατο του ΕΓΩ δεν μπορούμε να μιλάμε για Σωτηρία κανενός είδους.

Επειδή η Πίστη σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει πεποίθηση, όπως λανθασμένα υποθέτουν πολλοί ειλικρινείς πλανημένοι διαφόρων δογμάτων και ομολογιών.

Πίστη σημαίνει να βιώνουμε εσωτερικά τον Χριστό άμεσα, εδώ και τώρα.

“Αναμφισβήτητα ο Εσώτερος Χριστός είναι ο βαθύς εσωτερικός μας Σωτήρας.”

“Στη Δουλειά της διάλυσης του Εγώ χρειάζεται να παραδοθούμε απόλυτα στον Εσωτερικό Χριστό.” (Α.Δ. Σαμαέλ Αούν Βεόρ)

Είναι απαραίτητο να βιώσουμε τον Χριστό μέσα μας για να μπορούμε να μένουμε ενωμένοι με τον Εσώτερο Πατέρα μας, που είναι το Αληθινό μας Είναι.

Ο Εσώτερος Χριστός είναι αυτός που νικά σταθερά τα σκοτάδια. Αυτός που εξαλείφει τα σκοτάδια μέσα στον εαυτό του, εδώ και τώρα.

“Ο Μυστικός Χριστός είναι ο Κύριος της Μεγάλης Ανταρσίας, αποδιωγμένος από τους ιερείς, από τους γέροντες και από τους γραμματείς του ναού.” (Α.Δ. Σαμαέλ Αούν Βεόρ)

Όμως δεν θα μπορούσαμε ποτέ να βιώσουμε τον Εσώτερο Χριστό αν ξεχνούσαμε τη Θεϊκή μας Μητέρα, την Stella Maris, την Παρθένο των θαλασσών, το Μυστικό Ρόδο.

Η άμεση επίκληση στη ιδιαίτερη, ατομική, Θεϊκή μας Μητέρα για το θάνατο των ψυχολογικών στοιχείων ή Εγώ, είναι θεμελιώδης, αναντικατάστατη, για να μπορέσουμε να βιώσουμε τον Εσώτερο Χριστό μέσα μας.

Αυτή είναι ο Θεός-Μητέρα στο εσωτερικό μας και έχει την απόλυτη εξουσία να εκμηδενίσει με την πύρινη δύναμή της, οποιοδήποτε ψυχολογικό ελάττωμα το οποίο εκφράζεται αυθόρμητα στον εαυτό μας.

Η Ψυχολογική Δουλειά, κυρίως με όλες αυτές τις λεπτομέρειες που εκφράζονται μέσα μας από στιγμή σε στιγμή στην πρακτική ζωή και που νομίζουμε ότι δεν είναι κάποιο ελάττωμα, είναι βασική για να μπορέσουμε να καλλιεργήσουμε τον ψυχολογικό διαχωρισμό ή Αυτοπαρατήρηση στον εαυτό μας.

Το να “χτυπάμε” τα κύρια ελαττώματα που είναι φανερά σε μας, όπως ο θυμός, η λαγνεία, η υπερηφάνεια, ο φθόνος, η λαιμαργία κτλ, είναι μεν βασικό, αλλά δεν αρκεί για να μας επιτρέψει να διαχωριζόμαστε από το ΕΓΩ με ολόκληρο, πλήρη και συνολικό τρόπο και συνεπώς συνεχίζουμε απομονωμένοι από τον Πατέρα μας, το πραγματικό μας Είναι.

Επειδή αυτά τα κύρια ελαττώματα, συνεχίζουν ασφαλώς να τρέφονται μέσα από τις μικροσκοπικές λεπτομέρειες χωρίς εμείς να το αντιλαμβανόμαστε, όπως κάποια σκέψη, κάποιο συναίσθημα ανεπαίσθητο, κάποια έκφραση απαρατήρητη, που εμείς νομίζουμε στη δεδομένη στιγμή ότι δεν πρόκειται για κάποιο ελάττωμα ή Εγώ, με αποτέλεσμα να μη μπορούμε ποτέ να πεθάνουμε ουσιαστικά στον εαυτό μας.

Και αυτό συμβαίνει γιατί κατά πρώτον, ένα βασικό ελάττωμα όπως αυτό του θυμού για παράδειγμα, στην πραγματικότητα δεν είναι ένα, αλλά μια πληθώρα από μικρά εγώ του θυμού, διαφορετικά μεταξύ τους, που όμως όλα τρέφουν το ψυχολογικό δέντρο ή ελάττωμα του θυμού σε μας.

Και κατά δεύτερον, είναι ότι συνεχίζουμε να ζούμε με τη ψευδαίσθηση ότι είμαστε Ένας και ότι κάθε σκέψη, συναίσθημα, επιθυμία, συγκίνηση κτλ αποτελούν διαφορετικές λειτουργίες, αμετάβλητες, της ίδιας μας της φύσης και ότι είμαστε εμείς οι ίδιοι που εκφραζόμαστε έτσι, όμως στη πραγματικότητα δεν είμαστε εμείς, αλλά τα διάφορα εγώ ή λεπτομέρειες που εκφράζονται μέσα από την προσωπικότητά μας.

“Υπάρχει μια άλλη θεϊκή σπίθα μέσα μας που ονομάζεται Θεϊκή Μητέρα, της οποίας αποστολή είναι να διαλύει τα ελαττώματα με ένα δόρυ που αυτή κατέχει. Όσο μικροσκοπική και αν είναι η λεπτομέρεια, πρέπει να ζητάμε από την εσώτερη ΘΕΪΚΗ ΜΗΤΕΡΑ:

«Μητέρα μου, βγάλε από μέσα μου αυτό το ελάττωμα και διέλυσέ το με το δόρυ σου».

“Αυτή θα το κάνει έτσι, γιατί αυτή είναι η αποστολή της, να μας βοηθάει με αυτόν τον τρόπο, για να απελευθερωνόμαστε σιγά-σιγά. Έτσι δεν μεγαλώνει άλλο το δέντρο (του Εγώ), αλλά σταδιακά υποσιτίζεται, ξεραίνεται.” (Α.Δ. Ραβολού)

Επομένως, χωρίς αυτή την επίκληση στη Θεϊκή Μητέρα από στιγμή σε στιγμή, δεν υπάρχει θάνατος του ψυχολογικού ΕΓΩ, τίποτα το πνευματικό δεν μπορεί να αναπτυχθεί μέσα μας.

Συνοψίζοντας, εμείς θα πρέπει να κατανοήσουμε καλά τη Δουλειά με τον εαυτό μας, ώστε να φθάνουμε στη σύνθεση όλων αυτών μέσα μας και θα δούμε στη πράξη το πόσο απαραίτητο είναι να διαχωριζόμαστε με ολόκληρο, πλήρη και συνολικό τρόπο από το ψυχολογικό Εγώ, δια μέσω του θανάτου όλων αυτών των λεπτομερειών, επικαλούμενοι άμεσα τη Θεϊκή μας Μητέρα από στιγμή σε στιγμή με τον τρόπο που προαναφέραμε, αφυπνίζοντας Συνείδηση εδώ και τώρα, προσκολούμενοι στο βαθύ εσωτερικό μας ΕΙΝΑΙ, που είναι ο Πατέρας μας που βρίσκεται “εν κρυπτώ”.

Paz Inverencial!